روزنامه فرهیختگان نوشت: یکی از دلایل اصلی سردرگمی در پوشش رسانهای مذاکرات هستهای، عدم تمایز بین اطلاعات قابل انتشار و غیرقابل انتشار است.
به دلیل حساسیتهای سیاسی و امنیتی، مقامات ایرانی اغلب از انتشار جزئیات مذاکرات خودداری میکنند. این رویکرد، اگرچه ممکن است از منظر دیپلماتیک توجیهپذیر باشد، اما در عمل خلأ اطلاعاتی ایجاد کرده و فضا را برای گمانهزنیهای غیرمستند باز گذاشته است.
در غیاب اطلاعات رسمی، رسانهها و تحلیلگران داخلی به منابع غیررسمی یا شایعات متکی میشوند که اغلب نادرست یا متناقض هستند. این وضعیت نهتنها باعث سردرگمی افکار عمومی میشود، بلکه به رسانههای خارجی اجازه میدهد تا با ارائه روایتهای خود، مرجعیت خبری را در دست بگیرند.
به عنوان مثال، در سالهای گذشته، رسانههای غربی مانند نیویورکتایمز و والاستریت ژورنال با دسترسی به منابع اطلاعاتی خاص (که گاه به سیستمهای سیاسی و امنیتی غرب متصل هستند)، توانستهاند روایتهایی ارائه دهند که در داخل ایران نیز بازتاب گستردهای پیدا میکند. این در حالی است که منابع داخلی، به دلیل فقدان اطلاعات موثق یا انتشار اخبار نادرست، از کسب مرجعیت رسانهای بازمیمانند. این پدیده را میتوان به نوعی «مهندسی معکوس اطلاعات» توصیف کرد، جایی که اطلاعات نادرست یا غیرشفاف از داخل کشور، به رسانههای خارجی فرصت میدهد تا روایت خود را بهعنوان حقیقت غالب معرفی کنند.
این مطالب را هم بخوانید:
